Yaşamayı öğrendim onunla sonunda.Yaşamak içinde önce tanımak lazımdı onu .Evde oturmayı çok seviyordu mesela,haylaz mı haylaz başımın etini yiyen yaramaz çocuk ;sokağa çıkınca sessiz ,sakin , içine kapanık ,efendi,,ürkek bir hale bürünür.Arkadaşlarımdan hiç hoşlanmaz kıskanç mı yoksa yalnızlığımı sever anlayamadım henüz.Sohbet etmeyi hiç sevmez ,asık suratlıdır çoğu zaman yada sahte gülücükler vardır yüzünde ama gözlerinin donukluğu saçlarının karışıklığı hemen ele verir kendini.İyi geçinmek istiyorsan onunla ,önce onun isteklerini yapmalısın.Evde oturmak istiyorsa oturacaksın ,telefonları fişten çekip kapatıyorsa kapatacaksın,sadece sen ve depresyonun bir süre baş başa kalacaksınız.Sonra belki gelir seninle şöyle bir hava almaya hatta kağıt kalem getirir eline tutuşturuverir yaz diye birdenbire, ona da iyi geliyor belli ki...Beraberce yazarsınız.Dedim ya onunla yaşamayı öğrendim ben...
Yalnız sizinde bir depresyonunuz varsa bir tavsiyem olacak size.Sakın onu kendi haline bırakıp gitmeyin bir yerlere,döndüğünüzde duygularınızın gardırobunu dağılmış,akıl çekmecelerini karıştırılmış bulabilirsiniz benden söylemesi...
VAR VAR BENİM DE VAR
YanıtlaSil